Πού έδυ σου το κάλλος; 

Καταστερίστηκε μιά γειτονοπούλα. Έδωσε άγρια μάχη. Πάλεψε σαν Διγενής. Έξυπνη, ικανή, κι αγαπημένη. Και σκέφτομαι την αδελφή της, σκιά της για χρόνια και στήριγμα και συμπολεμίστρια επί 24ώρου. Έδυσε το κάλλος. Γλυκύτατον το τέκνον. Η πίκρα μεγάλη.

Μαζευτήκανε πολλά τα τελευταία έτη. Αλλά η ζωή δουλεύει σε οικείους ρυθμούς, κυλάει κατά τα ειωθότα. Και κάποτε κάμει το γόνιμο άγονο και τ’ άγονο γόνιμο. Τσουλάει δίχως προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις η πλαστουργός.