Θεός και ανυπαρξία “φαίνεται” πως ταυτίζουνται. Ούτε καν ουτοπία, αλλά τόπος τού Τίποτε είναι το Τέλος και ο “σκοπός” και ο τερματικός σταθμός. Και αν ο “θεός” είναι έννοια ακαθόριστη, το Τέλος είναι πραγματικότητα καθορισμένη. Απολύτως καθορισμένο για τα όντα τής σκέψης και τών πέντε αισθήσεων είναι το Τίποτα.
Το κάτι άλλο -όπως μάς συνηθίσανε να πιστεύουμε ότι είναι αυτή η θεϊκή “ύπαρξις”- είναι αδύνατον να το αντιληφθεί με τίς αισθήσεις του ο χόμο. Αν ο θεός δεν είναι αφή, όραση, ακοή, οσμή, γεύση, είναι ανύπαρκτος. Ένα ανύπαρκτο ραμολιμέντο, με λευκή γενειάδα και κόμη.
Συνεχίζεται…
