-Πεθαίνει η τραγωδία;
-Δεν πεθαίνει άμα δεν αφανιστεί ο άνθρωπος.
-Άμα μείνουν μόνον ζωντανά απάνου στη γης, θα πάψει;
-Όχι, γιατί είναι κι αυτά μπλεγμένα στα δίχτυα τής ειμαρμένης.
-Ε, δεν θα υπάρχει άνθρωπος να την εκφράσει.
-Σιγά που ‘χει τέτοια ανάγκη η τραγωδία, ανάγκη έχει ο άνθρωπος. Για κατήχηση, και σεβασμό στούς άλλους όταν βρίσκεται ανάμεσά τους. Από συμφέρον, δηλαδής. Άμα είναι μόνος ας κόψει τον λαιμό του, αδιάφορο.
-Να πεθάνεις, Παναγιά μου, να φχαριστηθεί η καρδιά μου !
-Δεν πεθαίνω, δεν πεθαίνω, και στο μάτι σου γυαλί καρφί θα μπαίνω.
Εξ αφορμής ενός αφιερώματος στον Ιρλανδό συγγραφέα Μπέκετ.
LikeLike